من هم مثل خیلیها و بر خلاف میل باطنی و با قلبی سرشار از شرمندگی نتوانستم بر کنجکاویم غلبه کنم و نهایتا فیلم برادران لیلا را دانلود کرده و آنرا دیدم. قانون گریزی و تخلفات اینگونه , سیاقیست که دیگر عجیب نیست و متاسفانه دامان بسیاری را گرفته که این امر در سایه سیاستهای سانسور و محدودیتهای متنوعیست که قانون گریزی را رواج میدهد.

بگذریم ! این نوشته نقد سیاستهای جاری نیست بلکه نگاهی به فیلم برادران لیلاست که این روزها مورد توجه قاطبه مردم قرار گرفته و در فضای مجازی و محفلهای دوستانه و یا خانوادگی حواسها را به خود جلب کرده است. همین امر دلیلیست که نگارنده تمایلی به اشارات مستقیم و غیر مستقیم فیلم نداشته باشد. چون رمز گشایی و پردازش این فیلم نمادین و پر استعاره هم برای تماشگر عام مبرهن است و هم به اندازه کافی نویسندگان سینمایی و سیاسی و اجتماعی به آن پرداخته اند

اما هدف از این نوشتار چیست؟ در فلسفه معتقدند که مثال حجت نیست و ضرب المثلی عامیانه هم داریم با این مضمون که در مثل جای مناقشه نیست . به عبارت دیگر در ادبیات ما و حتی در عرصه جهانی استفاده از تمثیل و نماد برای بیان موضوع امری با سابقه است . اما چگونگی به کار بردن این تمثیلها خود  ظرافت خاصی را میخواهد که از قضا سرکنجبین موجب صفرا نشود.

برگردیم به فیلم برادران لیلا که در این فیلم برای فردی خودکامه و قدرت طلب و دروغگو شخصیت پدر انتخاب شده است که به نوعی بد من فیلم و چهره سیاه فیلم معرفی میشود و هم اوست که سیلی محکمی از سوی تنها دخترش میخورد.

پدر و مادر همواره در فرهنگ ما ایرانیان از قداست خاص و جایگاه ویژه اخلاقی برخوردارند که حفظ حرمت آنها همواره در تمامی اعصار و در تمامی ادیان و فرهنگها واجب شمرده میشود. شبیه سازی نقش پدر در نقشی منفی نقض قرضیست که نباید آنرا نادیده گرفت. اشتباه پدر را با سیلی پاسخ نمیدهند!جایگاه پدر در خانواده از طریق بازیهای سیاسی و راند و بی اخلاق و جنگ و انقلاب و کودتا بدست نمیاید که در ازای آن خانواده که کانون اصلی آن باید پدر باشد در صورت نارضایتی حق اعتراضات خشن برای فرزندان توجیه پذیر باشد

من هر بار که صحنه سیلی خوردن پدر را میبینم لرزه بر اندامم میافتد و از این هراس دارم که تابو شکنی در سینما و هتک حرمت فیزیکی از پدر به جامعه هم تسری پیدا کند و همذات پنداری در روزگاری که پدران بواسطه شرایط بد اقتصادی شرمنده فرزندانشان هستند توام با هتک حرمت از آنها باشد

هر چند که معتقدم پدر فیلم با سیلی که از فرزندش میخورد به نوعی مظلوم نمایی هم میشود

البته این نوشتار نه به این معناست که پدر بد وجود ندارد اما اگر هم وجود دارد نباید آنرا به جایگاه فرهنگی پدر گره زد.

بر خلاف نظریه ماکیاول هدف وسیله را توجیه نمیکندو نباید به واسطه نقد یک تفکر یا سیاست .تفکری دیگر مبتنی بر نادیده گرفتن حرمت خانواده که پدر و مادر ستون آن هستند را تسری داد